ارڙهين صدي عيسويءَ ۾ سنڌ ، جيڪو اڳ ۾ ئي ڪمزور مغل سلطنت جي ٻاهرئين حدن تي واقع ھو ، ڇوڙ واري علائقي ۾ ڪيتريون جاگيرون ۽ جايون اڀري آيون هيون. هي سياسي سازشن جو هڪ انتشار وارو دور هو، جنهن ۾ مقامي دشمني ۽ علائقائي عزائم تيز ٿي ويا هئا. ڌارجا جي حڪومت ڪرڻ وارو راڻا ارجن، مغل گورنريءَ خلاف مخالفت ڪرڻ وارن ڪيترن ئي جاگيردارن مان ھڪ ھو جنهن ٺٽي، سنڌ جي ان وقت جي گاديءَ واري هنڌ مغل گورنريءَ جي مخالفت ڪئي. راڻوڪوٽ، ڌاراجا جو هڪ مضبوط قلعو، ڇوڙ واري علائقي جي الهندي آبي رستن تي قبضو ڪيو، ۽ راڻا ارجن ۽ سندس خاندان جي ذاتي رهائش جي طور تي ڪم ڪيو.

ميان غلام شاهه ڪلهوڙي، مغلن جي شاهي فرمان تحت هيٺئين سنڌ جي ناظم، شڪر الله کي ٺٽي جو نواب مقرر ڪيو ۽ کيس حڪم ڏنو ته هو راڻا ارجن جي قتل ۽ سندس  علائقي کي ضم ڪرڻ لاءِ تنظيم سازي ڪري. شڪر الله بجار جوکيو کي اھو ڪم سونپيو. رانا ارجن کي آخر ڪار شڪست ڪيئن ڏني وئي، ان بابت مختلف روايتون آهن. اهڙو ئي هڪ احوال، جنهن ۾ ڪلهوڙن جي لشڪر  راڻوڪوٽ تي چڙهائي ڪئي ته راڻا ارجن پنهنجي خاندان کي ٻيڙيءَ ذريعي محفوظ جڳه  تي موڪلڻ جو حڪم ڏنو، جڏهن ته هو ۽ هڪ ننڍي رضاڪار فوج مچق ٻيٽ ۽ رتو ڪوٽ جي ٿرن ڏانهن ڀڄي ويا. فرار ٿيڻ جي ان ڪوشش جو اطلاع ملندي ئي بجار ۽ ۸۰ ڄڻن جو ٽولو رات جو پهتو ۽ راڻا ارجن جي خيمي تي حملو ڪيو. اڳتي هلي لڙائي ۾ راڻا ارجن مارجي ويو ۽ ان سان گڏ ۱۷۴۷ع ۾ ڌاراجا رياست جو خاتمو ٿي ويو، بجار کي سندس ڪوششن جي ڪري جوکين جو ڄام (ليڊر) بڻايو ويو ۽ ڪلهوڙن الهندي ڊيلٽا جي تمام گهڻي مشهور زمين تي قبضو ڪري ورتو.